Irène Verbraeken was dichteres en schrijfster. Ze schreef onder het pseudoniem Irène van Kerckhoven. Ze schreef o.a. Heks van hermelijn (1965), Daar is mijn tweede voet (1972), De knopen van mijn staart (1978), Jefta (1981), In antwoord op uw sterven: Gedichten voor Paul Snoek (1982), Ben ik uw onbekende : late liefdesgedichten voor een dichter (1987). Ze was een dochter van Gustaaf Verbraeken en Maria Nieman. Het gezin telde 10 kinderen. Ze was de zus van Charles Joseph Verbraeken, de vader van componist Carl Verbraeken, en van de zanger Jan Verbraeken (1923-1983), de zogenaamde "Prins van het Vlaamse lied", naast Bobbejaan Schoepen een van de Belgische schlagerzangers uit de jaren vijftig. Het gezin woonde in een woning op de hoek van de Markgravestraat en de Kipdorp, die in de jaren '50 plaats moest ruimen voor de zetel van de verzekeringsmaatschappij "De Schelde", nu deel uitmakend van de groep Allianz. Ze was gehuwd met Rik Vankerckhoven.

Met dank aan Mia Verbanck

voor de informatie