Maximilien Winders was de zoon van architect Jean Jacques Winders en trad in diens voetsporen. Op 26 november 1907 huwde hij Cornelia Carlier, de dochter van Jean Baptiste Ferdinand Carlier, directeur van de Nationale bank. Max Winders werd gevormd als architect aan de Antwerpse academie en bij zijn vader Jean-Jacques. Hij volgde ook leergangen beeldhouwkunst en schilderkunst en was meermaals laureaat. Hij bouwde een uitgebreid oeuvre op nationaal en internationaal vlak, vooral talrijke banken, bijvoorbeeld in Antwerpen, Sint-Niklaas de heropbouw van het historische pand De Tafelronde in Leuven op kosten van de Nationale Bank, de gebouwen van de Petrofina raffinaderij in Saint-Pol-sur-Mer in Frankrijk. Hij hanteerde een eclectische stijl, maar ook vaak een klassieke vormentaal met opvallende statigheid. Max Winders was ook een belangrijk figuur binnen de monumentenzorg, door zijn inzet tijdens het interbellum voor de bescherming van Belgische monumenten. Hij was vanaf 1934 lid van de Koninklijke Commissie voor Monumentenzorg, waarvan hij voorzitter was van 1966 tot 1968. Hij was lid van de beheerraad van de musea voor kunst en archeologie van Antwerpen en vice-president van de Vrienden van het Rubenshuis. Hij bekleedde een zetel in l’Institut de France, na de dood van Adolphe Max. Hij zou tevens het geheim van het verdwenen paneel van het Lam Gods gekend, maar dat niet onthuld hebben. In augustus 1914 bracht Max Winders, op verzoek van Charles de Broqueville, de Belgische goudvoorraad in veiligheid in Engeland met drie schepen, waarbij hij op het laatste schip koningin Elisabeth vergezelde, die naar haar kinderen in Engeland ging. Na de oorlog bracht Max Winders het goud terug. Max Wilders heeft in 1941 de Duitser Henry Koehn begeleid in diens zoektocht in opdracht van Goebels naar het verdwenen paneel De Rechtvaardige Rechters van het Lam Gods van Jan Van Eyck. Er zijn geruchten dat hij het gevonden zou hebben, bij de ene mededeling in ongeschonden staat, bij de andere melding juist in vreselijke staat, bij zijn onderzoek in 1942 van de crypte van de Sint-Baafskathedraal. Ook was hij betrokken bij de redding van kunstwerken die hij in Wallonië en in Zuid Frankrijk had onderbracht. Tevens redde hij een aantal beroemde kerkklokken.

Met dank aan Mia Verbanck en Frits Schetsken
voor de informatie.