Na studies aan de gemeentelijke normaalschool in Antwerpen, werd Rob Van Roosbroeck in 1917 tot onderwijzer benoemd in een Antwerpse gemeenteschool. Ondertussen was hijmedestichter van het “Vlaamsch Verbond” en lid van de “Jeugdgemeente”. Na de oorlog werd hij geschorst als onderwijzer en hielp hij mee aan de oprichting van de “Frontpartij” in Antwerpen. Een paar jaar later werd hij opnieuw onderwijzer. Hij ging ook weer studeren. In 1930 promoveerde hij tot doctor in de geschiedenis op een proefschrift met als titel “Het wonderjaar te Antwerpen 1566-1567”. Onder de Duitse bezetting draaide Van Roosbroeck opnieuw mee in de collaboratie. In 1942 werd hij schepen van Onderwijs en Bibliotheken in Groot-Antwerpen en oefende dit ambt uit tot in september 1944. In zijn functie van schepen van Onderwijs voerde hij de segregatie van joodse leerlingen in Groot Antwerpen door. Hij verplicht joodse leerlingen om voortaan naar een joodse school te gaan en stond hierop geen enkele uitzondering toe. Hij werd in januari 1941 tot hoogleraar benoemd aan de Rijksuniversiteit Gent. In september 1944 vluchtte Van Roosbroeck naar Duitsland. Van Roosbroeck werd in 1946 ter dood veroordeeld voor collaboratie, maar hij duikt onder in Oosterhout (Nederland). Daar werd hij later als historicus een burger met aanzien. In 1954 kreeg hij toelating om zich daar officieel te vestigen. Vanaf 1970 mocht hij zich ook weer op Belgisch grondgebied begeven. Hij bleef verder actief als auteur van ontelbare bijdragen over geschiedenis en internationale politiek, meestal in Vlaamse dag-, week- en maandbladen.